Depresja poporodowa

Objawy depresji poporodowej

Depresja poporodowa objawy ma zbliżone do spektrum objawów innych zaburzeń afektywnych z kręgu depresji. Można je podzielić (tak jak każde inne objawy depresji) na 4 główne kategorie (wg Seligmana): somatyczne, emocjonalne, poznawcze, motywacyjne. Omówmy je po kolei.

Objawy somatyczne depresji poporodowej
Związane są z odczuciami, które mamy z naszego ciała. Będą to takie objawy jak utrata apetytu (lub jego wzmożenie), nadmierne zmęczenie, senność, uczucie zmęczenia, płytki i lekki sen, trudności z zasypianiem, spadek libido. Przy depresji poporodowej, której matka zaprzecza, mogą pojawić się objawy charakterystyczne dla depresji maskowanej (bóle serca, brzucha, migreny).

Objawy emocjonalne depresji poporodowej
Spadek nastroju, drażliwość, płaczliwość, smutek, trudności z cieszeniem się życiem, odczuwaniem przyjemności, przygnębienie. W obrazie klinicznym depresji poporodowej mogą też znaleźć się napady lęku i paniki (ważne by wykluczyć w takiej sytuacji syndrom poporodowego stresu pourazowego).

Objawy poznawcze depresji poporodowej
Poczucie nie radzenia sobie, braku kompetencji do zajmowania się dzieckiem, czarnowidztwo, pesymistyczne nastawienie do przyszłości, poczucie beznadziei i braku wyjścia z sytuacji. W ekstremalnych sytuacjach mogą pojawić się myśli samobójcze lub nawet chęć zrobienia dziecku krzywdy.

Objawy motywacyjne depresji poporodowej
Niechęć do podejmowania decyzji, spadek motoryki, poczucie braku sensu, apatia, niechęć do działania, spowolnienie motoryczne widoczne dla innych.

Mówiąc nieco prościej - jeśli czujesz się przybita, zdołowana, nic ci się nie chce, nie odczuwasz przyjemności z opieki nad dzieckiem (a nawet niechęć), boisz się tego, jak Twoje życie będzie wyglądać dalej, masz poczucie tego, że sobie nie radzisz ze sobą i z dzieckiem, źle sypiasz, tracisz na wadze (lub tyjesz), nic cię nie cieszy - to istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo tego, że masz depresję.

"Najpierw zaczęłam chudnąć. Mimo, że się nie odchudzałam. Po prostu tak się działo. Najgorzej było wtedy, kiedy zostawałam z dzieckiem sama, kiedy mąż szedł do pracy. Nie mogłam się zmusić by go przewinąć, pobawić się z nim, nie mogłam znieść jego wrzasków, drażnił mnie. Z mężem się nie kochałam, ale on też nie naciskał, mimo iż minęło pół roku od porodu ja nadal nie miałam ochoty. I ciągle płakałam. Oczywiście tak, żeby mąż nie widział ani nikt inny – pomyśleliby że jestem nienormalna. Bałam się reakcji teściowej jakby się dowiedziała. Przestałam się ubierać. Cały dzień siedziałam w szlafroku. To było straszne. Z depresji wychodziłam prawie półtorej roku."

"Ja już nie wiem co robić. Pomocy. Ciąże miałam zagrożoną. Jak ją w końcu z siebie wycisnęłam, to byłam najszczęśliwsza na świecie. Na początku było niby dobrze, ale teraz czuję się fatalnie. Jestem zazdrosna, drażliwa, o wszystko się złoszczę. Najpierw krzyczę a potem płacze. Mąż zabiera małą do matki a ja zostaję i ryczę. Małżeństwo mi się sypie... nie wiem już co robić. Nie chce mi się wstawać rano. Nie widzę już sposobu. Próbowałam jakiś metod z poradników, ale nic nie dały. Czy to może być depresja?"

„Po porodzie moje życie zamieniło się w koszmar. Sam już nie wiem, co mam robić. Jak wracam do domu z pracy cały czas słyszę płacz. To, że dziecko płacze, to wiadomo wszystkim – płacze, bo mu zimno, bo za gorąco, bo głodne, bo nikogo przy nim nie ma w tej właśnie chwili, bo za cicho, bo za głośno... Ja to rozumiem – dziecko musi płakać, bo tak się komunikuje. Ale co mam zrobić, jak wracam do domu, a płacze i dziecko i moja kochana żona? Nie zrozumcie mnie źle – ja naprawdę ją kocham. Zrobiłbym dla niej wszystko, nieba bym uchylił… gwiazdkę z nieba dał. Ale gdy ją pytam, co jej jest, czy coś ją boli, czy jest jej źle, czy w czymś mogę pomóc to ona odpowiada, że nie i że nie wie, czemu płacze. Próbowałem już wszystkiego, uwierzcie mi. Próbowałem ją wspierać psychicznie, odciążam ją jak mogę, to ja wstaję do dziecka w środku nocy, próbowałem ją rozbawiać... Nic nie skutkuje. POMOCY!"

Idź dalej -> Leczenie depresji poporodowej